Team Newsskatta
भारतीय समाजात स्त्रियांना त्यांच्या मनातल्या सर्व इच्छा व्यक्त करता येतात का, असा प्रश्न विचारला तर उत्तर बराच काळ ‘नाही’ असंच दिलं गेलं असतं. वीसाव्या शतकाच्या अखेरीपर्यंत आणि एकविसाव्या शतकाच्या पहिल्या दशकापर्यंत स्त्रियांना लैंगिकतेविषयी बोलणं हे जणू निषिद्धच मानलं जात होतं. मात्र गेल्या काही वर्षांत हळूहळू चित्र बदलू लागलं आहे. महिला आता केवळ कुटुंब, करिअर, मातृत्व एवढ्यापुरत्याच मर्यादित न राहता त्यांच्या शारीरिक आणि मानसिक गरजांबद्दल, विशेषत: कामसुखाबद्दल, उघडपणे बोलू लागल्या आहेत.
परंपरेने आपल्या समाजात पुरुष प्रेम करतो ते सेक्स मिळवण्यासाठी आणि स्त्री सेक्स करते ते प्रेम मिळवण्यासाठी अशी चुकीची व्याख्या पिढ्यान् पिढ्या रुजवली गेली. यामुळे सेक्स हा पुरुषप्रधान अनुभव आहे, महिलांची त्यातली भूमिका केवळ भागीदारीची एवढीच आहे, अशी समजूत पसरली. हे वास्तव आज मोडून पडत आहे. सेक्स क्लिनिकमध्ये आता स्त्रिया स्वतः पतीला घेऊन जातात, त्याच्या लैंगिक अडचणी डॉक्टरांना सांगतात आणि उपचाराची मागणी करतात. त्या स्पष्ट शब्दांत सांगतात की, जर लैंगिक समाधान मिळालं नाही तर त्या संसार टिकवणार नाहीत. ही भाषा आजची स्त्री बोलते आहे.
वात्स्यायनाने कामसूत्रात स्पष्ट लिहिलं होतं की पुरुषाने जर स्त्रीला सहवासातून आनंद देणं शक्य नसेल तर इतर मार्गांनी तिला संतुष्ट करायला हवं. परंतु हे तत्त्वज्ञान निर्माण झालेल्या देशातच सेक्स हा एक ‘टॅबू’ विषय बनला. सरकार आणि समाजाने या प्रश्नाला कधी गांभीर्याने घेतलं नाही. आजही फार कमी रुग्णालयांत लैंगिक आरोग्य विभाग आहेत. परिणामी अनेक जोडपी समस्यांशी झुंज देतात, विवाह तुटतात, नाती कोलमडतात.
यामागे मोठं कारण म्हणजे अज्ञान. लैंगिक शिक्षणाचा अभाव हा समाजाच्या मागासलेपणाला कारणीभूत ठरतो. अनेक पुरुष आपलं शिक्षण पॉर्न फिल्म्समधून घेतात. तिथे दाखवलेली विकृती ते वास्तव मानतात आणि आपल्या जोडीदारावर लादतात. अशा चुकीच्या संस्कृतीमुळे महिलांच्या भावना, गरजा आणि सन्मान यांना धक्का बसतो. पॉर्न ही एखाद्या धारदार चाकूसारखी आहे—सर्जनच्या हातात जीव वाचवणारी आणि खुन्याच्या हातात जीव घेणारी. चुकीच्या वापराने नाती उध्वस्त होतात, गुन्हे वाढतात.
महिलांच्या लैंगिक सुखाकडे पाहण्याचा दृष्टिकोन बदलू लागला आहे, पण तो सहजपणे घडलेला नाही. दीर्घकाळ स्त्रियांना केवळ प्रजननाचं साधन मानलं गेलं. पुरुषाला हवी तशी, हवी तितकी लैंगिक तृप्ती देणं हीच त्यांची जबाबदारी मानली गेली. त्यांच्या स्वतःच्या आनंदाबद्दल कोणालाही विचार पडत नव्हता. आज मात्र स्त्रिया स्वतः प्रयोग करत आहेत. त्या त्यांच्या शारीरिक गरजा मान्य करत आहेत. सेक्स ही केवळ पुरुषांच्या आनंदाची गोष्ट नाही, हा स्त्रियाही समसमान हक्काने अनुभवू शकतात, ही जाणीव अधिक ठळक होत आहे.
लैंगिक सुखाबाबत अनेक गैरसमज अजूनही समाजात आहेत. पुरुष ऑरगॅझम म्हणजे स्खलन असे समजतात. महिलांच्या क्लायमॅक्सची जबाबदारी घेण्याची त्यांना आवश्यकता वाटत नाही. फोरप्ले आणि आफ्टरप्लेला महत्त्व न देणं हीसुद्धा मोठी समस्या आहे. परिणामी अनेक स्त्रियांना परमोच्च आनंदाचा क्षण मिळतच नाही. या असमानतेला तोड देण्यासाठी दोघांमध्ये संवाद आणि शिक्षण आवश्यक आहे.
परंतु हे बदल सहजपणे घडणार नाहीत. कारण हा समाज अजूनही संकोचात आहे. आजही महिलांना सॅनिटरी पॅड काळ्या पिशवीत किंवा वर्तमानपत्रात गुंडाळून विकत घ्यावे लागतात. अंतर्वस्त्र कपड्यांखाली लपवून वाळत घालावी लागतात. एवढ्या लाजेच्या आणि दडपशाहीच्या वातावरणात स्त्रिया त्यांची लैंगिक इच्छा उघडपणे व्यक्त करतील का? हा प्रश्न कायम आहे. मात्र सकारात्मक बाब म्हणजे बदल सुरू झाला आहे.
आजची तरुण पिढी थोडी अधिक मोकळेपणाने विचार करते आहे. शिक्षित स्त्रिया आणि पुरुष नात्यातील समतेचा विचार मांडत आहेत. लैंगिक सुख हे केवळ शारीरिक न राहता मानसिक व भावनिक पातळीवर नात्याला मजबूत करणारे असते, याची जाणीव वाढते आहे. पुढील काही वर्षांत या बदलाला अधिक बळ मिळालं, तर भारतीय समाज खऱ्या अर्थाने प्रगत आणि समानतेकडे वाटचाल करेल.
महिलांच्या लैंगिक आनंदाचा अधिकार मान्य करणं ही केवळ वैयक्तिक गोष्ट नाही, तर तो समाजाच्या प्रगल्भतेचा कस आहे. पुरुषांनी हा अधिकार स्वीकारला, स्त्रियांनी तो निर्भीडपणे मागितला, आणि राज्यव्यवस्थेने त्याला योग्य धोरणं व आरोग्यव्यवस्था पुरवल्या, तरच नात्यांमध्ये खरी समानता निर्माण होईल. अन्यथा कामसूत्राची भूमी असूनही आपण अजूनही अंधारात भटकत राहू.